Vliegen, vliegen en dan ook nog een bussie

Ik schrijf dit nu zo’n kleine twee dagen later dan dat we vertrokken uit Nederland. We hebben er ondertussen een dag Bandung opzitten, maar ik voel de lange reis nog flink aan mijn lijf.

Terug naar het begin dus. Aangekomen op Schiphol was de rij naar de incheckbalie lang. Op zich niet zo vreemd als er zo’n ruim 800 man in die A380 kunnen, maar laten we zo zeggen dat het aantal incheckbalies niet met twee vermenigvuldigd was. Dus het wachten begon direct al. Doordat de groepsreservering als totaal was geboekt hadden we ook niet van tevoren online kunnen inchecken, wat helaas tot gevolg had dat we uiteindelijk bij de balie te horen kregen dat iedereen verspreid over het vliegtuig zat. Voor een reis van ruim 14 uur niet echt gezellig. Maar ach, we moesten natuurlijk niet direct in de mineur raken. Voordeel van de lange rij was dan wel weer, dat we eigenlijk direct na de douane al naar het vliegtuig konden. EN......we hebben Edgar Davids gespot. Hij reisde dan wel Business Class, maar het was toch wel leuk om te weten dat hij samen met ons naar Dubai vloog.

Dubai.... Wat een immens vliegveld. Met de trein naar de andere gate. Ik had het al eerder op Singapore meegemaakt, maar voor Kjeld en Liv natuurlijk wel een ervaring. En schoon. Letterlijk geen vuiltje aan de lucht, laat staan dat de lucht een luchtje had. Daarna begon wel het lange wachten. Vier uur overstap is best lang, zeker als je moe bent. In de tussentijd dus maar proberen uit te vinden wie bij onze groep hoort. Een deel was overduidelijk, maar er bleven nog wat “onbekenden”. Gelukkig konden we in het vliegtuig de nacht invliegen en dus ook een beetje slapen. Rond 4 uur ’s middags plaatselijke tijd landden we op Jakarta en voegde de groep zich samen. Onze reisleider Rocky is een enthousiaste man, die nog niet zo lang geleden Nederlands heeft geleerd. Dus hij maakt wel hele leuke versprekingen. Huur wordt hoer. Een schoenmaker wordt opeens schoonmaker en huizen zijn van huid gemaakt...oh nee, hij bedoelt hout. Dus ondertussen zijn we hem Nederlands aan het leren en vertelt hij ons alles wat bij de reis hoort.

Maar dan denk je dus, Jakarta...we zijn er! Nee dus, de files zijn enorm en de reis naar Bandung duurde nog 5 uur. Bussie was ijscokar, dus we hadden nog niet direct het gevoel in een tropisch land beland te zijn. Het verlangen naar een bed in het hotel in Bandung was groot. Ondanks het tijdverschil bleek de gebroken nacht toch behoorlijk zijn effect te hebben gehad en was slapen geen probleem. Ook netjes wakker geworden om 7 uur vanochtend, dus het ritme hebben we al snel te pakken.

Vandaag was het dus tijd aan een stadstoer Bandung. In eerste instantie waren er maar weinig gegadigden, maar puntje bij paaltje gingen er toch 10 man van de groep op pad. Eerst naar de Gedung Saté. Het gebouw wat vernoemd is naar de bliksemafleider op het dak wat op een saté-stok lijkt. Het is het provinciehuis van West-Java waar de gouverneur zitting heeft. Voor mij herkenbaar vanuit 2012, maar toen mochten we niet het hele gebouw in. Nu had Rocky het goed geregeld. Op zaterdag is het officieel gesloten, maar dat gaf wel de kans om het lege gebouw nu in zijn geheel te zien. De vlaggen van de gewesten van West Java hangen er en ons oog viel direct op die van Krawang. Door de naamswijziging van Kjeld en onze duik in het verleden, waren we er onlangs achter gekomen dat onze bet-bet-bet-overgrootvader Abraham Botter begin van de 19e eeuw daar resident is geweest en onze variant van het familiewapen Botter (het Javaanse schild) ook daar is ontstaan.

Van hieruit door naar de 0-milestone van Bandung tegenover het Savoy Homann hotel in art deco stijl. En vervolgens een wandeling van het oude stadhuis naar het stadspark waar iedereen op sokken vertoeft en zelfs de stadswachten op sokken lopen. Overigens hadden we tussendoor ook nog een Wajangpoppenmaker bezocht. Zo eentje die je anders nooit vindt en die hoopt dat er ooit een toerist binnen wandelt.

Daarna naar het Asia-Africa museum, waar in 1955 de eerste conferentie plaatsvond van landen die eeuwenlang onder het kolonialisme hebben gevallen. Het convenant van Bandung is destijds opgesteld die vooral in het teken staat van vrijheid en humanisme en tegen gaan van onderdrukking. Ten tijde van de Nederlandse overheersing heette het gebouw Sociëteit Concordia. In 1955 is het omgedoopt tot Gedung Merdeka wat staat voor Vrijheidsgebouw. Bij het 25-jarig jubileum van de conferentie is van het gebouw een museum gemaakt wat herinnert aan de allereerste conferentie. Ook daar geleerd dat Indonesië dan wel het grootste Islamitische land ter wereld is, maar het geloof slechts een onderdeel is van het bestaan hier. De Pancasila (de filosofische grondslag van Indonesië) is gebaseerd op geloof, vrijheid, humaniteit, solidariteit, eenheid, gerechtigheid en wijsheid. 

Tenslotte de middag afgesloten met een lekkere maaltijd. Bij betreden van het restaurant viel me opeens op dat ik daar ook met pap had gegeten. Sweet memories. Vanavond nog even de omgeving van het hotel verkennen en dan morgen weer vroeg op voor de treinreis naar Yogyakarta.