In Paradise of in het paradijs?

Wat geniet ik! Het is zo heerlijk om weer hier te zijn. Zo vertrouwd, zo veel herinneringen, zoveel liefde wat ik voel voor alles wat mij rijk is. Dus ja, I’m in Paradise.

Maar vandaag was het ook de beurt aan de weg naar het nirwana. De Borobodur. Het grootste boeddhistische heiligdom ter wereld. Het uit de 9de eeuw na Christus daterende pelgrimsoord is opgebouwd uit verschillende terrassen, met maar liefst 1500 verschillende reliëfs en 600 opengewerkte stoepa's en beeldt de weg naar het paradijs uit.

Vanochtend vroeg vertrokken voor een rit van 1,5 uur naar midden Java. Yogyakarta ligt nog net in west Java, dus we zijn er al snel, ondanks dat het 'ver' klinkt. Doordat de vulkaan Mirapi hier ligt, die al meermaals is uitgebarsten in de afgelopen eeuwen, is de grond zeer vruchtbaar geraakt. Je ziet dus veel fruit en groente gewassen. Meer dan in west Java zijn er talrijke palmplantages. De Borobodur blijkt mij wederom te ontroeren. De grootsheid die oprijst als je het terrein betreedt en slechts een flauwe bocht maakt. Onze gids voor de Borobudur is geweldig. Hij legt meer zeer veel humor alles uit en betrekt ook veel de kinderen erbij. Tot aan danslessen toe. Bij het betreden van het bovenste terras overvalt me de herinnering dat ik daar met pap heb gelopen. De behoefte ontstaat om dezelfde gang te maken die ik met pap maakte. Tot aan het aanraken van de boeddha in de stoepa. De foto op dezelfde plek. Het verwarmt mijn hart en verlangen dit door te geven aan de volgende generatie. Emotionele tuttebel die ik ben. Teruglopend word je ook wel weer direct in de commercie gezogen en vliegen de verkopers je om de oren. Het hoort erbij en het glijdt langs mij heen. In de schaduw merk ik dat de zon mij flink te pakken heeft gehad. Zonnebrand was geen overbodige luxe geweest en de banden van mijn rugzak hebben ook een tijdelijke herinnering achtergelaten op mijn rug.

Daarna begon de maag wel wat te knorren en hebben we een korte tussenstop gemaakt om een lichte maaltijd te nuttigen. Het geeft ook weer even de ruimte om de indrukken te verwerken want in de middag staat een andere geweldenaar op het programma. De Prambanan op de weg terug naar Yogyakarta. Het in 850 na Christus gebouwde hindoeïstische tempelcomplex is van imposante schoonheid en is geheel gewijd aan de goden Brahma, Shiva en Vishnoe. De Prambanan is door UNESCO uitgeroepen tot Werelderfgoed. Omdat we best wel wat tijd besteed hebben aan de Borobudur komen we redelijk laat aan bij de Prambanan. Dit heeft wel tot voordeel dat de grootste drukte is verdwenen en we redelijk relaxed het complex kunnen bezichtigen. De zon zakt ook langzaam, zodat we ook beter de contouren van deze reuzen kunnen bekijken en fotograferen. Rustig lopen we na afloop terug naar de bus. Iedereen is wel moe geworden en soms kan je het ook wel even gehad hebben met de groep en bekruipt je de behoefte om weer even alleen met elkaar te zijn.

Een uurtje later komen we aan, ploffen we even op bed en hijsen we onszelf alweer snel op om even wat te gaan eten, zodat we vroeg weer terug zijn en ons kunnen voorbereiden op de vroege treinreis van morgen naar Malang.

Vier echte dagen in Indonesië hebben we nu achter de rug. De herinneringen stapelen zich in razend tempo op .... en we hebben nog zoveel te beleven. I’m living in Paradise!