Marrakesh, drukte, lawaai en oases in de stad

9 augustus 2018 - Marrakesh, Marokko

Laat ik het zo zeggen.... ik heb nog nooit zo genoten van stilte als hier op mijn hotelkamertje. Wat een lawaai in deze stad. Een verstikkende hitte zorgt ook niet dat de adrenaline in ruststand komt. Daarnaast doet mijn voet voor het eerst in de vakantie veel pijn en ben ik blij dat ik nu even gestrekt lig. Zo in een paar zinnen even heerlijk Hollands geklaagd, nu weer naar de ervaringen en bezienswaardigheden van de afgelopen twee dagen.

Gisteren vanuit Aït Ben Haddoe dwars door de Hoge Atlas, via de Tizi-n-Tichka-pas. Op het hoogste punt, zo'n 1900 meter boven zeeniveau, was het uitzicht niet veel meer dan wat dorre bergen om ons heen, maar we zijn er geweest. Al zigzaggend daalden we langzaam af naar Marrakesh, waarbij we enkele keren stil staan voor werkzaamheden aan de berg waarbij los gesteente wordt los getrild en een shovel even het puin aan de kant schuift om het verkeer door te laten rijden.

Marrakesh is onmiskenbaar meer Afrikaans dan Casablanca, meer Marokkaans dan Rabat en zelfs meer berbers dan de intens Arabische stad Fes. En vooral DRUK EN TOERISTISCH.

Gisteren hebben we onder begeleiding van een lokale gids een bezoek gebracht aan het Bahia Paleis. Het enige paleis in Marokko wat open is gesteld voor publiek. De koning was voornemens om dit met meerdere paleizen te doen, maar na de aanslag in Casablanca enkele jaren geleden is dat plan gewijzigd. Het Bahia paleis is eind 1900 gebouwd en was in die tijd het grootste paleis wat er bestond met circa 150 kamer. Het heeft een hoogstaande architectuur en men heeft getracht de Islamitische en Marokkaanse stijl in één gebouw te vangen. Het heeft een enorme binnenplaats waar alle kamers aan zijn gelegen. Voor 4 vrouwen en alle kinderen was er immers veel ruimte nodig. We horen dat het gewoon was dat men muzikanten had ter vermaak van de man en zijn vrouwen en dat blinde muzikanten in die tijd zeer gewild waren. Zo konden de vrouwen niet gezien worden. Was men niet blind dan moest men maar gewoon met de rug naar de vrouwen staan en dus al turend naar een blinde muur muziek maken.

Na het bezoek aan het paleis worden we wegwijs gemaakt in de souks en uiteraard het Djema el Fna, of wel het grote plein. We slaan het gade vanaf een boventerras, want het is geen doen om hier door heen te lopen zonder aan je jas getrokken te worden. We zien een slangenbezweerder geld aftroggelen van een landgenoot, apen die plots op je schouder worden gezet etc etc. Kermis!

Tussendoor worden we ook nog naar een kruidenwinkeltje gebracht waar we uitleg krijgen over allerlei smeersels en middelen uit natuurlijke grondstoffen. Voor 20 dirham worden we ondertussen gemasseerd. Iets was wij drieën ons niet laten ontzeggen. Uiteraard wel...man met man en vrouw met vrouw.

Daarna met het OV naar het hotel. Ook een hele ervaring om in een bus te stappen zo heet als een oven, maar het brengt ons waar we zijn moeten.

Vandaag vrije dag en afgesproken om 10 uur. Ondanks dat we steeds voor de wekker van 7 uur wakker zijn, zijn we nu pas om 9 uur wakker. Even haasten dus. Met de bus naar de souks terug om de nodige souvenirs in te slaan. Een bezoek aan de Koranschool van Ben Youssef was er helaas niet bij. Ze zijn aan het verbouwen.

Voor de lunch heeft de groep zich gescheiden. Wij wilden graag met het ene gezin naar de Jardin Majorelle en het andere gezin had meer behoefte aan retour hotel en later weer de souks in. Nog even in het oude centrum wat geluncht en daarna door naar de tuin. Een wandeling van een half uur. In bijna 40 graden een flinke tocht. Maar absoluut de moeite. In de Jardin Majorelle ligt Maison Oasis. Jardin Majorelles is vanaf 1980 eigendom geweest van Yves Saint Laurent, omdat deze oase in Marrakesh in handen van vastgoedeigenaren zou belanden en er een hotel op geplaatst zou worden. Jardin Marjorelle was in 1924 ontworpen door Jacques Majorelle en herbergt diverse planten uit de 5 continenten met nadruk op de cactussen en bougainville. Hij verwerkte veel primaire kleuren in zijn ontwerp en zo is ook de kleur Majorelle blauw ontstaan. Yves Saint Laurent heeft hier veel tijd met zijn partner doorgebracht, gewoond en gewerkt tot aan zijn dood in 2008. Zijn as is hier ook verstrooid en een memorial staat midden in de tuin.

In de kleine boekwinkel behorend bij het complex vind ik een prachtig boek over het leven van YSL. Met losse schetsen van zijn ontwerpen, kopie brieven etc. Als Liv naar buiten loopt tik ik het op de kop en maak ik haar een moment later intens blij met haar nieuwe aanwinst.