Hiken in de bergen

Binnen 1,5 uur vanuit de grote stad naar het hooggebergte van de Atlas. In onze vakantie hebben we wel gezien hoe divers het klimaat en omgeving van Marokko eigenlijk is. Van Middellandse zee tot Atlantische oceaan, van Sahara tot hooggebergte. Ieder jaargetijde heeft wat te bieden aan toeristen en de eigen bevolking.

Voordat we naar onze laatste 'rustplaats' aan de kust gaan, staan er nog twee dagen Hoge Atlas in het programma. Het plaatsje Imlil is gelegen in het Nationaal Park Toubkal, dat is vernoemd naar de hoogste berg in  van Noord Afrika (4167 meter). Het dorpje zelf ligt om circa 1500 meter hoogte en wordt veel bezocht door mensen die voor enkele dagen hiken door de bergen en van bergdorpje naar bergdorpje trekken.  

We worden de eerste dag afgezet bij een klein cafe/restaurant waar we te horen krijgen dat we circa 1,5 uur de bergen in gaat trekken om bij onze herberg te komen. Dat was ons even niet verteld. Erg handig als enkele reizigers, inclusief ondergetekende, slechts slippers of sandaaltjes aan hebben. Kortom alle koffers uit de bus en midden op straat zo snel mogelijk de wandelschoenen pakken. Een verse jus d'orange, die we overigens hier zowat iedere dag drinken, volgt en we starten met onze tocht met ons berggids die ons 2 dagen zal begeleiden. De temperatuur loopt ondertussen weer flink hoog op en na een klim van circa 100 meter geeft één reiziger alweer op. Ik begrijp eigenlijk niet waarom mensen kiezen voor Marokko als ze problemen hebben met de hitte. De berggids moet dus weer hemel en aarde bewegen en de chauffeur laten terugkomen en wij staan als groep weer in de wachtstand. Bij terugkomst bedank ik hem maar voor zijn hulp, want de familie kent blijkbaar het woord dank je wel niet. De berggids ergert zich trouwens groen en geel aan het feit dat een andere gezinslid uit deze familie een broekje heeft aangetrokken waar meer bil onderuit komt dan dat het afgedekt is. Uit gêne voor de nogal traditionele bevolking hier, trekt hij uiteindelijk zijn jas maar uit om het om haar middel te slaan. Ze vertrekt geen spier van schaamte. We lopen door een bergdorpje, klimmen en klauteren wat en pakken vervolgens de verharde weg naar onze herberg op circa 1900 meter.
   
Daar wacht ons een heerlijke lunch met veel rauwkost en tajines van een berbers omelet en keftaballetjes. Ons gastgezin bestaat uit vader, moeder en 3 jonge kinderen, die allemaal helpen deze herberg te runnen. Onze kamers zijn eenvoudig en gelegen rondom een gemeenschappelijke huiskamer met gedeeld sanitair. 
Vervolgens barst de hemel open en begint het zwaar te onweren. We twijfelen sterk of de volgende hike wel door kan gaan. Maar uiteindelijk stopt het met regenen.

Om half 5 vertrekt een groepje van 6 volwassenen naar de bergpas op ruim 2400 meter, een tocht van 2,5 uur. De kinderen blijven thuis en de de vrouw die eerder ook al was afgehaakt blijft ook achter. Eerst pakken we de verharde weg, maar gaan daarna echt de bergen in. We dachten eerder al geklommen te hebben maar dit is andere koek. Over stenen en kleine paadjes, oversteken van beeklopen wordt het landschap en het uitzicht alleen maar mooier en mooier.
 
Door de net gevallen regen geuren alle kruiden en bomen om ons heen. Het is een mengeling van kamille, mint en dennengeur. Heerlijk. Het wordt voor 2 groepsgenoten te zwaar en op een kwart van de klim besluiten zij terug te gaan. Na circa 1,5-2 uur komen we aan bij de bergpas. Een prachtig uitzicht en voor mij voelt het als een overwinning op de pijn in mijn voet. Een hutje met een tandloze man is blij thee en koffie aan ons te kunnen verkopen, want we zijn zijn eerste gasten vandaag. Een kleine regenbui trekt langs en we kunnen even schuilen in zijn 'bistrootje' zoals ik het maar zal noemen. Daarna start de terugtocht.
 
Een bus overladen met Marokkanen stopt en de gids legt ons uit dat hier de taxi's niet meer komen en families dus bussen aanschaffen om deze ritten (betaald) te maken, om ze mensen uit hogere bergdorpen naar hun werk te brengen en vice versa. De wandeling naar beneden gaat sneller dan omhoog, maar je moet goed kijken waar je loopt, want je glijdt snel uit.

Bij de herberg staat het eten klaar en krijgen we harira en daarna couscous met veel groenten en kip. Couscous wordt over het algemeen alleen op vrijdag gegeten hier. Daarna valt de duisternis in, koelt het snel af, nemen we om toerbeurten een douche en besluiten we maar op tijd naar bed te gaan.

Vanochtend om half 8 aan het ontbijt en om half 9 staat de gids alweer klaar voor de volgende hike. De gehele familie besluit nu maar niet mee te gaan. Je merkt dat de ergenis nu wel in de groep gaat toeslaan. Ze scheiden zich steeds maar af, proberen van alles en nog wat te ritselen waardoor wij ons moeten aanpassen aan het programma (wat trouwens nu ook wel Hassan gaat tegenstaan) en hebben sterk de behoefte om wel steeds te vertellen wat voor moois zij hebben gezien en hebben ontdekt. Waarom dan een groepsreis???

Maar het mag de pret niet drukken, dus met z'n tienen, Hassan, de berggids en 2 ezels met begeleiding de andere berg op. De klim is daar nog steiler en de belasting op de kuiten is groot over de rotsachtige paadjes. De rotspartijen zijn op deze route vele malen groter en de gesteenten zijn vulkanisch en hier gekomen vanuit vroegere rivieren en gletsjers. De hike geeft ons prachtige vergezichten.
  
Er hangt wat sluierbewolking maar op een bepaald punt kunnen we ook de top van de Toubkal zien, alhoewel deze met de camera lastig te vangen is. Tot half juni ligt daar nog sneeuw, maar nu is het slechts een rotsachtige puntje.
 

Eigenlijk zijn de kinderen verre van moe, maar een ritje op de muilezel laten ze zich niet ontzeggen. Vanaf halverwege de tocht worden de muilezels afgewisseld door de heren en dames. Het is ongelofelijk hoe de muilezels zich over bijna onbegaanbare rotspaadjes  kunnen bewegen én niet misstappen.

Na een wandeling van circa 4 uur waarbij we ook een dorp passeren die volledig op deze rotspartijen is gebouwd en bijna verdwijnt in haar omgeving, doorkruizen we de bijna opgedroogde rivierbedding en komen we aan bij ons lunchplek waar een vriendelijke Berber onze maaltijd heeft bereid. Ontvangen met thee, smullen we in de schaduw van de bomen van wederom een heerlijke lunch van rauwkost, linzen en sardines ingelegd in olie en citroen. 

Rond half 4 komen we weer aan bij onze herberg en ontspannen we van alle rust die dit gebergte ons geeft. Ik denk dat ik de afgelopen dagen 25-30 kilometer heb gelopen en geklommen. Vermoeiend en soms pijnlijk, maar de moeite meer dan waard.

De zon heeft ondertussen in de namiddag weer plaats gemaakt voor regen en onweersbuien. Morgen naar Essaouira. Een flinke rit voor de boeg.

Uiteraard weer een typisch Petry voorval vanmiddag. Al achter de groep aanslenterend naar een panoramaterras volg ik de verkeerde aanwijzing van een ober en sta ik opeens in de woonkamer van de eigenaren. Met mijn schoenen aan, terwijl men hier standaard de schoenen voor de deur uitdoet. Vrouwen staan me allemaal met grote ogen aan te kijken en gebaren te maken....en nog werd het mij niet direct duidelijk, totdat ik om mij heen keek en mijn medereizigers niet zag, maar wel een gezellig ingerichte huiskamer met diverse familieleden.