Van heroinenaalden naar 28 jaar terug

Isola Verde heeft wijngaarden en olijfbomen, en dat is dus ook wat ik mee heb genomen van onze eerste plek. Chainti en olijfolie. De tocht die we gisteren gingen maken zou ons naar de andere kant van het Italiaanse schiereiland brengen en zou de langste tocht van deze vakantie worden.

Omdat we door de bergen heen zouden moeten, ja ja, wie kent ze niet nog van topografie vroeger... de Apennijnen, zou het best een lange tocht worden. Om die reden dat we het via Arezzo zouden doen. Een leuke afwisselende tussenstop. Het zou ook een dag worden met wat druppels en voor een rijtoer is dat best prettig. In Arezzo had ik een toepasselijk parkeerterrein uitgezocht, namelijk parcheggio Pietri. Ondanks dat Pietri op een geweldige lokatie ligt, waarbij je zo de roltrap op stapt richting het oude, hoger gelegen stadscentrum, is Pietri 's nachts blijkbaar ook in trek voor andere bezoekers. Bij het uitstappen lag de grond bezaaid met naalden en lepels. Uit voorzorg toch maar even mijn auto verplaatst naar een veiliger Pietrietje. Het regende wat, maar de temperatuur was goed, dus het deerde ons niet veel. Als een van de eerste Duomo's kon je hier wel gratis naar binnen. Een opgebaarde bisschop achterin de kerk, een prachtig altaar en uiteraard ook even een kaarsje opgestoken voor de mensen die me dierbaar zijn/waren. Het wordt traditie met de steden die ik aan doe. De spieren weer flink getraind met steegje op en steegje neer.

Na 3 uur wandelen weer in de auto gestapt om naar Borgo Massano te rijden, onze 2e agriturismo voor de komende 3 dagen. Ik heb respect afgedwongen met mijn bergweggetjes. Kjeld en Liv vonden het soms wel eng en ik moet zeggen nu dat ik zelf achter het stuur zit, zelf rijden is beter dan ernaast zitten en niet weten of je chauffeur nu over de streep heen rijdt, de afgrond heeft gezien of die tegenligger voldoende inschat. Rond de klok van 4 waren we in ons Guesthouse. Alles schoon en hier spreken ze nog slechter Engels. Maar met handen en voeten komen we er wel. Op google had ik gelezen dat er 10 km verderop een heel goed restaurant zat. Bij het online reserveren zag ik dat er geen plek was... dus stuurde ik een mail en zijn we gewoon gaan rijden. Bij aankomst gezegd dat ik een mail had gestuurd en geen reactie had gekregen en er werd spontaan een tafel extra gedekt voor ons. In Italie kan alles! Ze kwamen zelfs hun excuus aanbieden dat ze niet op mijn mail gereageerd hadden, maar dat dit restaurant normaal gesproken al 1 dag van te voren vol geboekt is.

En wat hebben we gegeten! Caprese met basilicumijs, mozzarella en tomaat in 3 varianten.. gedroogd, puree en vers. Een engeltje op je tong. Zelfs het kaasplankje waar Kjeld niet zo fan van is had gretig aftrek. Een pizza toe was eigenlijk iets te veel voor de maag, maar er is altijd plek voor het flesje Limoncello achteraf. Alhoewel Kjeld het in de auto terug zwaar had en zo druk zat te praten, dat ik hem vriendelijk verzocht even zijn b** te houden, omdat ik zonder lantaarnpalen door de bergen met slecht wegdek terug moest en ik geconcentreerd wilde blijven. Grote praatjes als student, maar puntje bij paaltje.... OUT!

Vanochtend vroeg weer op. Heerlijk gedoucht (andere kamer had namelijk alleen een bad zonder douchegordijn, dus de badkamer ziet er bij een uitgebreide douchebeurt altijd uit alsof een Sint Bernardhond zich heeft staan uitschudden). Vervolgens ontbeten en daarna naar San Marino. Leuk om onderweg de bordjes naar Cattolica en Rimini te zien. Begin jaren 90 was dat the place to be voor meisjes en ik was daar uiteraard ook. Met wat blondspray in mijn bruine lokken om op te vallen voor de mooie Italiaanse jongens. In mijn hoofd speelt de melodie en tekst van Ten Sharp zich af... "You... you were always on my mind" Een grote hit tijdens die vakantie die we luidkeels meezongen diep in de nacht in de discotheken, als de uptempo nummers vervaagden, de vakantieliefdes ontstonden en de drank zijn werk deed. Mooie herinneringen.

Mijn polsen beginnen ondertussen wel pijn te doen van al die slingerwegen, maar in de verte rijst San Marino op. De bekende torens, de steile rotswanden, de weerspiegeling van de Adriatische zee op de achtergrond. Aangekomen herinner ik mij nog wel het steile pad en de winkeltjes naar het uitkijkpunt. Alleen heb ik toen gemist dat er 4 torens te bezoeken zijn met een behoorlijke wandeling over steile trappen. Blijkbaar was er een zeer goede reden om die uitputtingsslag toen niet te doen. Vandaag deden we dat wel. Het voelde als de jungletocht in Thailand. Warmte en vermoeidheid! Maar we hebben ze allemaal gedaan, ook omdat Kjeld erg leuk uitzicht had onder de tennisrokjes van 3 Duitse 'boterbloempjes' die voor ons liepen. 

Na een paar uur flinke klimpartijen, vele winkeltjes en mooie uitzichten terug naar huis. Vandaag zouden we ook maar eens aan het zwembad liggen. Heerlijk relaxed en we voelen onze wangen nu gloeien van het zonnetje

Na het heerlijke eten gisteravond, vandaag maar even geen restaurant. Dus de plaatselijke Spar even verrast met een bezoekje. Blijkbaar komen hier niet zo veel buitenlanders en de eigenaar was helemaal blij dat hij Fransen langs had... begon direct te vertellen dat hij vanmiddag met zijn vrouw uit Corsica was teruggekomen en vond het super dat hij Frans kon praten. Uhhhh... we hebben het spel maar meegespeeld. Altijd maar beter Francaise genoemd te worden dan English of German. Zojuist gepicknickt op bed met druiven, tomaten, kaas, olijven, verse pesto en brood. Het leven is zo slecht nog niet!