Herinneringen en nieuwe beloftes

Deze blog schrijf ik op de laatste avond voor vertrek. Morgen hebben we nog een hele dag in Sanur en worden we ’s avonds om 9 uur opgehaald om naar Denpasar te vertrekken. We zullen de dag vullen met laatste zonnestraaltjes pikken en voor 3 uur ’s middags heb ik nog een reservering gemaakt voor een massage voor ons drieen. Daarmee hoop ik de dag wat te breken want we moeten om 12 uur namelijk al uit ons kamer zijn. Koffers heb ik vanavond al opnieuw ingepakt en de breekbare souvenirs zitten tussen de kleren gepropt.

Gisteren nog een dag op de Gili’s. We hadden dus de fietsen tot ons beschikking en dachten een mooie rit te gaan maken over het eiland. Dat was het ook, maar het bleek toch wel een klein eiland te zijn. Het eiland valt dus echt binnen een uur te fietsen. Maar ach, kon de pret niet drukken. Al ploegend door soms behoorlijk rul zand en een brandende zon reden we langs een deel van het eiland waar duidelijk prachtige resorts opnieuw worden opgetrokken, waar eerder de aardbeving flink huis had gehouden. Kale palmbomen, veel ingestorte muurtjes en veel bouwvakkers aan het werk. Het leverde soms een bizarre combinatie van werkelijke stilte en een verlaten plek die ooit druk was op. Zoals ook ooit op Vlieland het geval was met mam, gebeurde nu ook op dit fietseiland. Mijn zadel ging een eigen leven leiden en voordat ik het wist fietste ik op een kinderfietsje met mijn knieën ongeveer in mijn nek, omdat de zadelpen langzaam in het frame verdween.

Aan de drukke kant van het eiland nog even wat winkeltjes bezocht, maar het was weinig authentiek. Het toerisme heeft dit eiland echt te pakken en ben benieuwd hoe de eilanden over 10 jaar er uit zullen zien. Ik vermoed dat het een soort van Ibiza zal zijn met veel partygangers. Een tweede Kuta dus, alleen volledig geïsoleerd. Vandaag hoorde ik ook dat de taxi-chauffeurs (lees: paard en wagen en mannetje op de bok) gouden tijden beleven hier en in de mooiste huizen van het eiland wonen. Gemiddeld 5 miljoen rupiah per dag in het hoogseizoen is geen uitzondering. Dat betekent dus zo’n 350 euro per dag, voor een land waar je voor een gemiddelde avondmaaltijd met drank in een restaurant nog geen 5 euro p.p betaalt. In Malang betaalden we voor een taxirit door de drukke stad 30.000 rupiah. Op de Gili's is de vaste prijs voor paard en wagen 150.000 rupiah. Maar een gek die een zware koffer of tas door het zand gaat trekken, dus iedere transfer vanuit hotels gebeurt per 'taxi'.

Na het winkelen dwars door het binnenland gefietst waar de plaatselijke bevolking woont. Je ziet daar ook echt nog gewoon de koeien grazen tussen de palmbomen. ’s Middags lekker aan het zwembad liggen lezen en ’s avonds met de voetjes in het zand en onder verlichte bomen op het strand gegeten. Heerlijk. Aan onze kant van het eiland stond veel minder wind en dat maakte het heel zwoel.

Als afscheid van de vakantie nog even een soortgelijke foto gemaakt als die paps maakte op Lombok op één van de laatste avonden. Leuk om de 2 foto's naast elkaar te zien. Ook nu heb ik de Indische Oceaan toevertrouwd dat ik terugkom. Ik weet nog niet waar en wanneer, maar er zijn nog vele mooie plekken te ontdekken en het voelt zó thuis.

Vanochtend rustig ontbeten en om half 10 moesten we verzamelen voor de ‘taxi’s’. Weer een hele onderneming al hobbelend over de paden. Helaas had de hele stoet paarden met al het opwaaiend stof en zand wel tot gevolg dat ik er uren van heb na kunnen genieten. Een heerlijke allergische reactie en de wc-rollen vlogen er doorheen vanwege de loopneus. Nu dat we in Sanur zitten merk ik op dat ik direct minder snotterig en benauwd ben dan de afgelopen dagen op de Gili’s. Misschien was het voor mij toch een tikkie te ‘natuurlijk’ op het eiland.

Wat een drukte was het trouwens weer op de opstapplek op het strand. Alle koffers weer in het zand, mannen die door het water de koffers aangeven, via een klein trappetje aan boord met z'n allen en via het bovendek naar de achterkant om dan naar binnen te kunnen. Met de fastboat vertrokken we eerst naar Gili Air. Door de volle boot moesten we de eerste tocht bovenop het dek zitten. Dat had wel tot gevolg dat de kleren niet droog bleven. Zodra enkele passagiers bij Gili Air van boord waren, dus snel naar binnen. Daarna naar Lombok. Ondanks dat we niet van boord zijn afgegaan toch nog een beetje het idee dat ik ook hier nog even ben geweest waar ik ook in 2012 was.

Terug op Bali nog 1,5 uur in minibus naar Sanur gereden. Eigenlijk merk ik dat mijn verstand al op terugkeer naar huis staat. Het was ook goed geweest als we direct door waren gereden naar Denpasar. We hebben mooie herinneringen opgebouwd en zoals ik afgelopen week al aan Peter schreef, de herinneringen maken dat het weer fijn is om naar huis te gaan. Merk dat het ook veel indruk heeft gemaakt op Kjeld en Liv en dat zij ook graag nog eens terug gaan. Zoals paps het in 2012 aan mij overdroeg, heb ik het gevoel van een deel van onze roots nu overgedragen aan hen. Hoe mooi zal het zijn dat zij straks hun ervaringen weer mogen delen met hun dierbaren.

Beautiful Indonesia.... We’ll be back!