Tussen de Berbers op de hoogvlakten van het Atlasgebergte

Vandaag hebben we de rit richting de hoogvlakte tussen het Midden en Hoge Atlasgebergte ingezet. Het is warm en met een opgelopen verkoudheid lijkt het weer helemaal een sauna te zijn in mijn hoofd

De rit voert ons langs eeuwenoude cederbossen omhoog richting Midelt. Midelt ligt ongeveer op 1500 meter hoogte en heeft een landklimaat. In de winter kan het dus -20 graden Celsius zijn, maar in de zomer zomaar een 60 graden hoger.
Onderweg komen we langs het skioord Ifrane. Duidelijk zijn hier de franse invloeden zichtbaar. In plaats van platte daken zie je hier veel schuine daken en heel veel groen. Hier zit ook het geld. De huizen zijn groter met eigen poorten en grote tuin, de auto's zijn groot en duur en de gemiddelde Marokkaan loopt er ook goed gekleed bij.

Verderop op de berg komen we een groep berberaapjes tegen. Uiteraard staat de nodige notenverkoper klaar, maar daar is weinig aandacht voor. Wij willen apen zien. 

 

Vervolgens langs de vlakten waar de berbers (nomaden) met hun kuddes schapen en geiten rond trekken en overnachten in kamelenharen bruine tenten. In de zomer leven ze op de hoogvlakten. In de winter trekken ze naar de Sahara.

Rond 2 uur aangekomen bij het hotel. Letterlijk een oase in de droge omgeving. Tijd voor een duik en wat zon op onze huid. Smeren is er wel bij want je verbrandt levend.

Om 6 uur moesten we klaarstaan voor een excursie naar een berberdorp. Een lokale gids laat ons de diverse boomgaarden zien en als snel staan we in een ander tijdperk. Huizen opgetrokken uit klei, kinderen die spelen met alles wat op hun pad komt, moeders die de kleren wassen in de irrigatiekanalen, mannen die tegen de avond zich verzamelen om naar de stad te trekken.

Ook zien we de kloof met het stromende smeltwater wat vanuit het gebergte komt. Tussen de stenen zie ik een kaak van een schaap liggen. Tja ook dat hoort hier bij het leven van de berbers. Je ziet zo her en der beenderen liggen van de dieren. Ik vind het een mooi aandenken aan deze bijzondere plek. Ver van onze geciviliseerde wereld, maar met een puurheid van vriendelijkheid en gastvrijheid.

De dorpsoudste komt ons nog verwelkomen. Ze kan amper recht staan, haar gezicht vol tatoeages, pakt onze hand, kust het en zegt ons gedag. Een onverwachte wending van wat ik dacht even een tussenstop te zijn op onze reis naar de Sahara. Het is misschien nog wel het meest bijzondere tot op heden. Zo ver van ons vandaan. Zo ver van alle negativiteit die om Marokkanen hangt in Nederland. Lieve mensen die hard werken voor hun bestaan en hun kinderen kind laten zijn zoals het wellicht ook hoort te zijn. Zonder internet, zonder games, de wereld ontdekkend met wat het hen biedt.