Van een prachtige zonsondergang tot een heerlijk warm dekbed

Donderdagavond werd het helaas geen caprese of bruschetta. Wel een prachtige wandeling door een doodstil Montefiascone. Als deze reis ons een blik van authentiek Italie moest laten zien, dan was het hier wel. Door het oude centrum, waar kleine huisjes bewoond werden door veel oudere Italianen, waren de gevels vrolijk versierd met bloemen en planten en zaten de oude dametjes op een bankje naast elkaar te kletsen. Een continu  buonasera galmde door de steegjes als we langs liepen. Zo lief en welkom voelde het. Vervolgens kwamen we bij de oude kathedraal. We liepen binnen en er waren maar 2 mannen binnen die ook nog op het punt stonden weg te gaan. Zo doende bleven we alleen over. De stilte van de kerk, de avond die wat inviel. Het was betoverend. De stilte, de galm van de kerk. Spontaan begon Liv te zingen en volgde ik. Ik weet dat we beiden niet zo zuiver van stem zijn, maar je zou bijna geloven dat het Hallelujah van Cohen prachtig klonk uit onze keeltjes. Daarna nog echt de zon onder zien gaan en in een klein Italiaans restaurantje beland waar geen enkel woord Engels werd gesproken en we ons met handen, voeten en google translate iets probeerden te bestellen.

Gistermorgen rustig opgestaan, gedoucht, ontbeten en de spullen ingepakt. Daarna via 2 mcDonalds onze weg naar Rome gevonden. Vlak voor het inleveren van de auto had ik nog wel tankstations verwacht, maar die waren er niet. Maar ik ben geen gekke Gerrit dus ben vlak voor de slagboom van de car rental omgekeerd en het plaatselijke dorp ingereden. Daar vonden we er welgeteld één. Een man hielp me, maar ik kwam er gaande weg achter dat het selfservice was en de man gewoon zijn geld stond bij te verdienen. Gelukkig hield ik de situatie ook nog scherp in de gaten, want hij wilde er gewoon Euro ingieten terwijl ik op diesel reed. Gedoe dus nog even voordat we op het vliegveld kwamen. Maar we hadden alle tijd. Auto vervolgens netjes ingeleverd. Op tijd ingecheckt en nog even wat rondgewandeld.

Op Schiphol aangekomen, verwelkomt door Peter, pap en Joke, een harde regenbui en 17 graden kouder. Het voelde allemaal heerlijk. Blij dat we onze mondkapjes ook af konden doen, want het deed ondertussen wel pijn aan onze oren. Thuis lekker bijgekletst en met groot genoegen onder het dekbed gekropen. Heerlijk als het koel is en je warmte vindt onder een dekbed in plaats van niet weten hoe je moet liggen in bed vanwege de warmte in de kamer en zelfs een laken te warm is.

Onze vakantie is weer voorbij, maar we hebben weer enorm genoten. Van elkaar, van wat we gezien hebben en de herinneringen die we tijdens de vakantie opgehaald hebben. Alles heeft z'n charme. De afgelopen jaren hebben we prachtige reizen gemaakt, maar was je nooit echt met z'n drieen (of vieren toen Ard nog meeging). Door de Corona en de maatregelen waren we dit jaar enorm op onszelf aangewezen. Je merkt dat mensen toch wat behoudener zijn met contact leggen, maar dat dat juist ook momenten creëerde waarin we veel met elkaar zaten te praten en je ontdekt dat de gekste, kleinste dingen enorme leuke herinneringen zijn geworden, waar ze nu maar ook later nog over praten.

Ik ben en blijf een rijk mens met zoveel liefde om me heen!