Een overgewaardeerde toren en echt Italie

Nog even terug naar gisteravond. Het eten was meer dan verrukkelijk. De jongeman des huizes schoot onbedaarlijk in de lach, toen hij om drinken kwam vragen en in eerste instantie een fles water verwacht had, maar slechts één woord van mij hoorde.... CHIANTI. De bedoeling was een glas, maar hij kwam terug met een fles en vervolgens waren Kjeld en Liv ook veroordeeld tot wijn drinken. Het smaakte allemaal prima. De wijn is zacht, de olijfolie smaakvol en de tomaten zoet. We genoten van het eten en de verhalen die we hadden te delen met elkaar. De Romeinen deden het al van oudsher wijn, eten en eindeloos praten! Vanavond dus maar weer gereserveerd voor het eten van het huis.

Vandaag werden we een uur te laat wakker. Op vakantie hoort uiteraard niets te laat te zijn, maar toch. De wekker was niet af gegaan dus daarmee stonden we opeens behoorlijk rap naast ons bed. Te rap! En meestal is dat geen goed begin van de dag.. althans, je hebt er heel de dag last van.

Vandaag stond Pisa op de agenda. En ik moet zeggen, je moet het een keer in je leven gezien hebben, maar ook weer snel weg. Wat een toeristenfuik en buiten de toren en de basiliek is er verder niets te beleven, behalve veel kraampjes met made in China troep. Gezien de planning van de rest van de toeristen waren wij er nog redelijk vroeg, want toen we aankwamen was het nog te doen, maar toen we na een rondje buiten het terrein terugliepen was het een drukte van belang van mensen die uiteraard de toren wilden optillen, recht duwen, om duwen, tussen twee handen wilden vangen en alle andere originele fotostandjes. Gedurende de afgelopen 2 dagen had ik eigenlijk nog geen enkele Nederlander gespot, maar hier hoorde ik overal "ga zo staan", "iets naar rechts", "linker hand iets hoger". Je kan je enigszins een voorstelling maken dat in "niet-Coronatijd" ook nog Amerikanen, Russen en Aziaten door Europa reizen en wat voor een bizar drukke bende het hier is met selfiesticks en parapluutjes.

De plaatjes terug naar de auto zijn eigenlijk veel leuker. Verlaten en vervallen huizen, een dichter die zijn poëzie voor de eeuwigheid op een muur plakt of de Vespa bij een kerkje buiten de drukte om. Kortom, binnen 2 uur hadden wij Pisa wel gezien.

Daarna door naar Lucca. Het mooiste stadje van Toscane wordt er gezegd en ik moet ook zeggen, toen we eenmaal de oude stadsmuur passeerden en in het historisch centrum kwamen beleefde je Italie zoals je hoopt te zien. Kleine straatjes, leuke terrasjes, verschillende kleuren huizen met oude luiken, een verdwaalde Italiaanse vlag, lijntje wasgoed etc. Zelfs het kleine beetje regen wat voor een aangename verkoeling zorgde van slechts een half uur, was heerlijk en hoorde bij de atmosfeer. 
De warmte en het ontwaken van vanmorgen zorgden vandaag voor oververmoeide benen. Wellicht is het even de bekende dip die iedereen altijd heeft ergens aan het begin van de vakantie. Even hadden we een gezamenlijke moment van sjacherijn, irritatie en honger, dus besloten we maar snel (alhoewel hoe snel kan snel zijn met 3 redelijk uitgesproken personen??? Not!) een terrasje op te zoeken en wat te eten. Daarna kwamen de praatjes en lol weer snel.

De tocht naar huis was wel even spannend. Tolwegen! Ik vind er geen pest aan als ik eerlijk ben en ontwijk ze het liefst, maar helaas was ik opeens tussen de stoet auto's beland die voor zo'n poortje staan. Eerste gedachte was "shit", want een collega had mij eerder verteld dat hij voor een retour op de tolweg Pisa-Florence 60 euro kwijt was geweest. In ieder geval weet ik nu zeggen, dat hij wellicht via Sicilie van de ene naar de andere stad is gereden, want ik was slechts E1,40 kwijt voor een behoorlijk stuk van deze snelweg. Het betalen vond ik wel een ervaring op zich. De betaalzuil ontwaakte als het ware, gooide al gapend en agressief zijn muil open wat bestond uit een soort van glijbaan waar ik maar geld in moest gooien. Gelukkig had ik voldoende muntgeld bij me, want ik vond dit echt zo'n ding wat bij inslikken zou zeggen... No change! Maar de automaat sloot zijn mondje, gaf me uit een iets vriendelijker vakje nog wat kleine muntjes terug en gooide zeer gastvrij zijn slagboom voor me open.

Nu liggen we wat uit te puffen op bed. Morgen gaan we via Arezzo naar de oostkant. Het wordt de langste tocht van deze vakantie. Ben benieuwd weer.