De funicolare van Perugia bleek in Orvieto te rijden

Gisteren vertrokken naar onze laatste verblijf aan het meer van Bolsena. Zoals we ook bij de vorige plekken hebben gedaan stond er voor nu ook weer een tussenstop gepland. Onderweg zagen we een grote supermarkt en vanwege onze aankopen maar even gekeken of daar koffers te koop waren. En ja hoor... zelfs in de aanbieding. Kortom... straks in Rome komen we als een soort van VIP aan met 5 rolkoffers. Alleen zijn de koffers niet voorzien van het bekende LV logootje en dragen we geen elegant gekapt hondje met spillepootjes en passend leren LV dekje onder de arm.

In Orvieto aangekomen vonden we opeens de funicolare waar we in Perugia naar op zoek waren. Of beter gezegd ik had alleen de verkeerde plek verbonden aan het trektreintje vanuit de documentatie die ik dacht te hebben gelezen. Dus hier met wagentje naar boven tot bovenop de berg. Leuke stad met wederom mooie uitzichten, lieve steegjes en een prachtige gevangeniskerk. Althans... dat was het eerste wat in mij op kwam. De basiliek is in zwart wit gestreept gesteente opgetrokken en lijkt dus net in een gevangenispakje te staan. Ga je echter naar de hoofdentree dan weet je niet wat je ziet aan moois van de gevel. Rond het grote kerkraam zijn zelfs allemaal hoofden te herkennen. De beelden in de kerk zijn ook prachtig.

Terug naar de auto betrekt het weer en zien we soms een bliksemflits op heldere dag. Bergopwaarts richting Bolsena zien we Orvieto prachtig achter ons liggen. Juist omdat de zon nu niet verblindt. De basiliek zie je dan ook heel helder pronken op het hoogst gelegen punt van de stad.
In Bolsena worden we verwezen naar de stad zelf, maar uiteindelijk blijken we al langs ons hotel gereden te zijn, want deze ligt bergopwaarts met een prachtig uitzicht op het meer. In de namiddag willen we even afkoelen bij het zwembad, alleen zijn hier net zoals bij onze eerste plek heel veel steekvliegen of andere insecten die steken. Ook hier zijn dieren rondom het hotel, dus mogelijk dat het daarvan komt. Kortom we blijven om ons heen slaan en we zien letterlijk de ene bult na de andere ontstaan. Uiteindelijk de rest van het boek maar uitgelezen op de kamer.
S avonds eten we in Bolsena. We kiezen voor gnocci met pesto en pistache. Het wordt een veldslag voor Liv die absoluut niet van aardappelpuree houdt, even in de veronderstelling was dat het pasta was en dit in haar mond moest ervaren. Het leek wel een gooi naar 10 jaar terug waarin het eten steeds gehalveerd werd zodat de porties steeds kleiner werden om te overwinnen en de bolle wangetjes met eten steeds langer bleven staan. Een dankbaar gezicht als het verlossende woord van je moeder komt.... "als je niet meer hoeft laat je het toch staan?"

Vandaag naar de markt van Bolsena gegaan en daarna even doorgewandeld naar de boulevard waar we heerlijk aan het water koffie hebben gedronken met een vers gebakken chocoladecroissant. Een heerlijk briesje in de schaduw maakt de beslissing lastig om weer de volle zon in te duiken.

We besluiten daarna naar Bagnoregio te rijden. Op google wordt er gewaarschuwd voor lastige parkeersituaties, maar we nemen de gok. In Nederland heb ik normaliter niet zoveel geluk met parkeren en moet ik juist niet degene zijn die rijd voor een gunstig plekje, maar hier in Italie zit tot op heden alles mee. We parkeren zo'n 2,2 km vanaf de brug naar de civita. De bijnaam voor de civita is de stervende stad. Deze bijnaam dankt het stadje aan de steeds verder afbrokkelende gemeentegrond. Het  is een van de meest bedreigde monumenten ter wereld.
Het is een prachtige wandeling, ondanks de zeer steile paden/brug, zon en de warmte. De mondkapjes maken het er ook niet makkelijker op als je even behoefte hebt aan extra zuurstof. Soms dus maar even de neus vrijmaken of de onderkant van het kapje wat van je gezicht aftrekken. Maar absoluut de moeite waard als je de wandeling naar boven en weer terug hebt gemaakt. Teruggaande in het stadje maar het vochtgehalte aangevuld, want je merkt dat je met deze temperaturen flink wat verliest en snel wat duizelig wordt. Kjeld neemt een biertje voor de dorst, maar dat is niet de beste oplossing want hij heeft even moeite om het nog helder te zien daarna.

Met de auto richting Bolsena nog even wat spannende afslagen genomen over niet officiele bergweggetjes, waarbij je vreest voor een tegenligger. Het is maar goed dat we een hoge auto hebben met stevige banden, want die slijten wel een stuk sneller en je staat in nauw contact met je gas en koppeling.

Nu even uitpuffen in de kamer en nadenken over het eten vanavond en invulling van de komende dagen.