Het Frozen-sprookje dat Bromo heet

29 juli 2019 - Bromo, Indonesië

Om half 3 ging dus de wekker. Het bed was warm, maar daarbuiten was het koud. Door het hoogseizoen was het van belang dat we vroeg al met de jeeps naar de Bromo zouden vertrekken. Anders zou de parkeerplek van de jeep wel eens heel ver van het uitkijkpunt kunnen liggen. En het was maar goed ook. Bij terugkomst begreep ik dat er totaal vannacht zo’n 400 jeeps naar de Bromo waren vertrokken.

Zodoende dus al rond een uur of vier bij de Bromo aangekomen, na een nachtelijke schudpartij in de jeeps. Bij het uitkijkpunt was het al flink druk. De nacht was zeer helder met een prachtige sterrenhemel. Ik zou niet snel zeggen helaas, maar voor deze nacht was een beetje bewolking wel lekker geweest. Want een heldere nacht op ruim 2700 meter hoogte betekent dus ook gewoon koud. En de temperatuur zat al snel rond de 5 graden. Wetende dat het in Nederland dus de warmste nacht ooit zou zijn. Maar dus... Stoer als we dachten te zijn sloegen we alle verhuurders van dekens en matrasjes van ons af. Totdat we het contact met enige ledematen gingen verliezen en de enorme uitgave hebben gedaan van 50.000 rp voor 2 dekens en een matrasje. We hebben het hier dus over slechts 3,5 euro, dus waar doen we eigenlijk moeilijk over. Het hielp wat, maar de kou was tergend. Zeker als je een paar uur stil moet zitten. Ik kon niet zeggen dat het humeur goed deed van Kjeld en Liv. Maar langzaam rond een uur of 5 begon in de verte een streepje oranje gloed te ontstaan wat opzwelde naar geel en uiteindelijk de gehele duisternis verdrong. In de tussentijd heb ik nog nooit zoveel Aziatische mannen een selfie van zichzelf zien maken. Ik dacht dat vrouwen ijdel waren, maar dit sloeg werkelijk alles. Het was een toneelstuk van ruim een uur, waarin bij iedere verandering van de hemel het hele ritueel van selfie, peace-teken met de vingers en een lach die moest veranderen in een nonchalante WTF blik plaatsvond. Bijzonder.

De zonsopgang bij de Bromo is op zich niet heel spectaculair. Je ziet niet echt de zon opkomen, maar wel de lucht alle kleuren krijgen. Wat absoluut prachtig is, is het landschap wat zich opent onder de verdringende duisternis. Letterlijk een maanlandschap. De Bromo krater die ook nog rookpluimen uitspuwt, maakt het plaatje compleet. Het lief ogende pluimpje heeft alleen tot gevolg dat sinds 2 weken de krater niet beklommen mag worden, omdat de zwavelgassen die nu vrijkomen ook giftig zijn en wat onvoorspelbaar.

P1010536 P1010539 P1010545P1010540P1010555P1010560P1010568

Dus na zonsopkomst en de vele foto’s met de jeeps de krater in, door de ‘zandzee’ naar de voet van de Bromo. Daar nog even door het zwarte stof gelopen wat ieder tintje wit in de kleding direct een grijstint geeft. Het lichaam begon door de zon al wel wat op te warmen en dat was wel een verademing. Het zorgde ook direct voor een opkomend hongergevoel dus het was een aangenaam voorstel om door te rijden naar het hotel om het ontbijtbuffet aan te vallen.

Daarna was het pakken van de koffers, een koude douche om het ergste stof eraf te spoelen en vervolgens in de gammele busjes afdalen naar Sukapura, waar we weer op onze eigen bus overstapten voor de rit naar Kalibaru.

Reizen in Oost-Java betekent dat je door een gebied met plantages rijdt, waar onder andere cacao, tabak, peper, suikerriet, kruidnagel en kaneel worden verbouwd. Het landschap is groen en we zijn enkele malen gestopt langs de weg voor het bekijken van een tabakplantage en proeven van suikerriet.

P1010588

In Kalibaru overnachten we op een plek waar ik ook met pap heb gelogeerd. Ik loop snel naar de cottage waar we toen zaten. Kan me nog goed herinneren dat wij samen met Joop en An een kleine VIP behandeling van onze reisgids kregen door de Indonesische roots. De kamers waren nog niet voorzien van airco op slechts twee huisjes na. Die kregen wij toen. Ondertussen is alles voorzien van de techniek en liggen we nu gewoon allemaal in een koel huisje.

Foto’s