Doelloos rondrijden, een losgeslagen merrie en een spugende Franciscaan

Op de laatste dag van ons verblijf aan de Adriatische kant van Italie hadden we niet zo'n slimme keuze gemaakt. We dachten onze dag wel in te vullen met wat kustplaatjes. Maar niks is erger dan het gevoel te hebben dat je langs overvolle badplaatsen rijdt, meer dan anders op verkeer en overspringende speedo's moet letten en een oplopende temperatuur en eigenlijk niet echt een doel te hebben. Kortom we hebben Pesaro en Fano gezien vanuit de auto, een uur op een kiezelstrand gezeten en vervolgens maar de dichts bijzijnde McDonald opgezocht voor verkoeling.

Uiteraard hebben we wel gelachen om de Italianen die speedo's in alle kleuren lijken te hebben (Dries zou jaloers zijn), na een sprongetje en 5 meter zwemmen in de zee het strand op lopen, niks aan de verbeelding overlaten en dan als Patrick de zeester op het strand gaan liggen om nog meer de aandacht op het kruis te richten. Schattig zijn de opa's die al zwetend en puffend putjes scheppen voor een temperamentvolle oma die al flink bruin gebronsd met een grote zonnehoed in hun stoeltje zitten te wachten totdat opa het putje heeft gegraven en het parasolletje voor oma erin heeft gezet. Niks lijkt opa goed te doen. Want als een windvlaag het parasolletje oppakt, druipt opa af naar de plek die oma uiteraard al veel eerder had aangegeven (hij had natuurlijk beter moeten weten) om vervolgens daar weer aan de slag te gaan met een schepje.

We besluiten naar huis te gaan en aan het begin van de avond nog Urbino te verkennen. Een zeer oude universiteitsstad op 10 km afstand van ons guesthouse. De temperatuur is veel beter en het stadje is lief en prachtig. Mooie steegjes, leuke terrasjes, waar we de nationale drank maar eens gaan testen. Iedere Italiaan zit hier aan de Aperol met Vino of Prosecco. Het smaakt goed. Als het donker wordt lopen we terug naar de auto. Als we de verkeerde afslag nemen zien we opeens de andere kant van de oude stad en die is nog vele malen mooier. We besluiten wederom onze auto te parkeren en de vele trappen naar boven te lopen van het oude kasteel. Onderweg komen we enkele Phantoms of the Opera tegen. Op de parkeerplaats stond al een groep mensen te wachten. We vermoeden dus dat er een spooktocht of iets dergelijks gepland staat.

Vanochtend hebben we ons laatste ontbijt in Borgo Massano en pakken we onze spullen voor locatie nummer 3 van onze flydrive. In de auto vraagt Liv of ze weer eens een keer mag rijden zoals vroeger. Dus stoel helemaal naar achteren en Liv op schoot. Ondertussen zit ze nu met haar hoofd tegen het voorraam. We rijden de oprijlaan af en ik zie in de verte iets aankomen. Ik zet mijn voet direct op de rem en schreeuw... "Eruit Liv, Carabinieri". Liv schrikt zich wild, schiet de auto uit en gaat vlug achter de auto staan. De carabinieri tuft in een weinig gezag uitstralende Fiat Panda langs ons. Liv blijft kijken en wachten.... waar is die merrie? Door de schrik had ze niet goed gehoord wat ik zei en alleen merrie verstaan... dus ze dacht dat er een paard was losgeslagen. De dag begint in ieder geval met humor en lachen met elkaar. Deze dag moet dus wel goed komen.

Onderweg doen we Gubbio aan. Een stad met nog de restanten van een oud amfitheater waar nog optredens worden gegeven. Het oude centrum is als velen die we al gezien hebben, maar die wel het authentieke Italie zijn. Vandaag voor het eerst een heerlijk ijsje erbij.

Daarna met behulp van een verward navigatiesysteem in de auto door naar onze 3e plek...Assisi. Er zijn blijkbaar veel nieuwe tunnels en wegen onlangs aangelegd, want het apparaat begint bijna bij de 38 graden buiten zelf te zweten door alle herberekeningen. Het countryhouse ligt aan de voet van het oude Assisi, een bedevaartsoord voor Franciscanen, wat je in de verte al ziet liggen tegen de heuvel aan. Een prachtig uitzicht dus. Aan de ene kant de basiliek en aan de andere kant het uitzicht over het dal vanuit ons stulpje. Vanmiddag hier weer aan het zwembad gelegen en beetje bijgekleurd, want de stadstoer in de avond is ons gisteren wel erg goed bevallen.

Vanavond het oude centrum in gegaan. Alles ademt geloof. De nonnentjes lopen rustig in de straten ijsjes te eten en het Franciscaner kruis zie je in iedere winkel. In het centrum vind je nog een oude Romeinse tempel die niet vernietigd is en nu een christelijke kerk is geworden zoals ook het Pantheon in Rome. Volgens mij zijn Rome en Assisi de enige plekken. Leuk om beiden nu gezien te hebben en de bouwstijlen te herkennen. We eten hier weer heerlijk ergens in een klein steegje en kopen nog wat souvenirs. Komen nog een prachtige hoedenzaak tegen en uiteraard even naar binnen geglipt. Bij het bezoeken van een kerk waar op het pleintje ook een standbeeld staat van de ouders van de heilige Franciscus van Assisi begint een mis. Ik glip naar binnen en er wordt luidkeels het hallelujah gezongen door enkele gelovigen en jonge Franciscanen, terwijl de voorganger het altaar klaar maakt voor de communie.  En dan.... ik pies in mijn broek als ik er nog aan denk. Het zilveren schaaltje voor het lichaam van Christus is blijkbaar niet schoon genoeg en op het moment dat ik een foto wil schieten van het prachtige interieur en schilderingen, zie ik de voorganger opeens een fluim op het schaaltje spugen om deze vervolgens met zijn stola op te poetsen. Al proestend van het lachen verlaat ik voortijdig de kerk.
Laten we hopen dat ik de enige ben geweest die het gezien heeft, want ik weet niet hoe vrijwillig je nog ter communie wil gaan als je weet wat er eerst op heeft gelegen.

Teruglopend naar de auto is het uitzicht weer adembenemend. De dorpen in het dal lichten op bij een heldere sterrenhemel en de maan straalt op hen neer. 

Morgen naar Peruglia en morgenavond een ander deel van Assisi bekijken, want er is nog voldoende te zien.